Angels in America

Wandelen op de dunne lijn tussen fantasie en werkelijkheid

Ik ben de eerste om te zeggen dat een toneelstuk in de eerste plaats een goed verhaal moet brengen. Ik hou niet van kunst om de kunst. Ik hou er niet van als je als leek sowieso niet verondersteld wordt te snappen waarover het nu eigenlijk gaat. Maar soms mag het ook meer zijn dan een verhaal, als dat verhaal maar op een prachtige manier ondersteund wordt, zoals in deze magnifieke voorstelling van Olympique Dramatique. De vraag of dit verhaal er anno 2020 nog wel toe doet, is zelfs niet aan de orde. Dit drieëneenhalf uur durende spektakel is zo’n weergaloze ensemblevoorstelling dat je de wereld om je heen even vergeet en terug meegezogen wordt naar het AIDS-tijdperk in de jaren 80.

Alle lof naar regisseurs Tom Dewispelaere en Stijn Van Opstal die hun schitterende ensemble-cast naar ongekende hoogten weten te tillen. Al van bij de eerste minuut is het raak als de cast een soort gospel brengt, enkel met het kleine woordje ‘Ja!’. Tiny Bertels neemt vervolgens het woord als rabbi op de begrafenis van de mama van Louis. De toon is meteen gezet: we gaan het vanavond niet alleen hebben over AIDS, maar ook over de Jodenproblematiek, immigratie, racisme en hebzucht. En, belangrijker nog, het zal er niet de hele tijd serieus aan toe gaan. Dat laat Peter Van Den Begin, in schitterende doen trouwens, overduidelijk blijken als hij in de tweede scène opkomt met een telefoon in de hand. Terwijl hij Joe inwijdt in de gebruiken van het Amerikaanse rechtssysteem, krijgt hij de ene telefoon na de andere en bootst hij zelf de verschillende klanken van de telefoon na. Prachtig!

Tijmen Govaerts speelt de op het eerste gezicht kleurloze mormoon Joe, tot hij zich uit als homo en zijn moeder tegen zich in het harnas jaagt. Bovendien moet hij hierdoor ook kleur bekennen aan zijn aan hallucinaties lijdende vrouw Harper. Hij wordt verliefd op Louis, wiens vriend Prior de diagnose AIDS kreeg. Louis kan hier niet mee om en besluit om Prior te verlaten. Lukas Smolders schittert als de doodzieke Prior, die treurt om het verlies van zijn geliefde en tijdens koortsaanvallen het bezoek krijgt van een engel wie wel bezeten lijkt door sex (Evelien Bosmans levert een krachttoer af als engel en steekt haar nochtans niet altijd even goed bekkende monologen af alsof ze nog nooit iets anders gedaan heeft). Tot slot maken we kennis met Roy Cohn, een gehaaide republikeinse advocaat en notoir homohater, die weigert om zich te outen, zelfs als hij zelf besmet wordt met AIDS. Laten we echter ook Tiny Bertels niet vergeten. Zij speelt een aantal kleinere rollen, maar tevens ook de moeder van Joe. Zij mag op het einde al haar komische talenten bovenhalen als ze door de engel aangestoken wordt en voor onze ogen een orgasme krijgt.

Dankzij de magnifieke acteerprestaties blijven de bij momenten aandoenlijke verhalen overeind, om af en toe onderbroken te worden door surrealistische elementen of komische intermezzi van vooral Van Den Begin en Bertels. Ondanks zijn lengte, dendert de voorstelling aan een razend tempo voorbij en zit je terug in de foyer voor je het weet. Een huzarenstukje van Olympique Dramatique.

Regie: Tom Dewispelaere & Stijn Van Opstal

Met: Tiny Bertels, Evelien Bosmans, Lukas De Wolf, Lukas Smolders, Tijmen Govaerts, Sanne Samina Hanssen, Peter Van Den Begin & Darryl E. Woods

Related posts:

I work for nonprofits. My field of expertise is focused almost exclusively on nonprofits. I’ve worked for over a decade at a variety of nonprofits doing a variety of things for a variety of people…

It has taken more than 25 years to prepare for Postcards from 2035. In the process I’ve read literally thousands of books. These are the handful of masterpieces I highly recommend to help understand…

Exactly above question struck into our mind when our servers got sudden spikes in traffic and we were helpless to scale apps to serve better. We had to shutdown everything for 2 hrs which is very…